Het voorstel van Elmes onderscheidt zich door een sterk onderbouwde en beredeneerde historische analyse van het gebouw, de tuin en de bestaande omstandigheden, die resulteert in twee centrale concepten: “het paleis van de tuin” (alles in verband brengen met de tuin) en “het gevoel dat je niets aan het doen bent”.

Elmes richt zich op toevoegingen en eenmalige ingrepen uit het verleden, die al gauw achterhaald zijn, als reactie op het “permanente schouwspel van tijdloze ambitie en tijdelijke oplossingen”. De visie van Elmes biedt een meerwaarde door ervoor te zorgen dat de architecturale kracht van het gebouw optimaal tot uiting komt.

Deze benadering grijpt terug naar de ware essentie van een museumbezoek, dat ongedwongen en aangenaam moet zijn. Een belangrijke verdienste van dit ontwerp is dan ook de grotere toegankelijkheid voor het publiek.
Het idee van “het gevoel niets te doen” vormt de rode draad, gecombineerd met een sterke nadruk op het aanwenden van herbruikbare materialen, het hergebruik van het gebouw, en de relatie ervan met de tuin, in plaats van te focussen op de vergankelijke aard ervan.